Maltańczyk

Maltańczyki to mądre i żywotne psy o śnieżnobiałej szacie. Są to doskonałe psy do towarzystwa dla właścicieli, którzy lubią mieć swojego pupila zawsze w pobliżu, a pielęgnacja jedwabistego futra będzie sprawiała im przyjemność.

Uroczy i elegancki wygląd

Z czarnymi oczkami przypominającymi perełki, czarnym noskiem i śnieżnobiałym futerkiem Maltańczyk już samym wyglądem sprawia, że wielu miłośnikom psów topnieją serca. Wzbudzanie zainteresowania nie jest dla niego niczym obcym: Pomimo swoich zaledwie 21–25 cm w kłębie i wagi maksymalnie do 4 kg, za sprawą wesołego usposobienia, od razu rzuca się w oczy. Jedwabista sierść nie ma podszerstka, a jej pielęgnacja wymaga dużego nakładu pracy ze strony właściciela. Wizualnie rasa przypomina swojego bliskiego krewnego Bichon frise. Maltańczyki często mylone są także z przedstawicielami rasy Coton de Tuléar. Od obu tych ras odróżnia je jednak charakterystyczna jedwabiście gładka sierść.

Czworonóg tryskający dobrym humorem

Maltańczyki równoważą swój niewielki rozmiar ogromną dawką pozytywnej energii. Są mądre, łagodne, skore do zabawy i szybko uczą się sztuczek. Są wprawdzie czujne, jednak nie mają przy tym skłonności do ujadania. Do obcych Maltańczyki podchodzą najpierw z dystansem i przyzwyczajają się powoli – całą uwagę poświęcają z reguły swojemu właścicielowi, przy boku którego pozostawałby najchętniej przez cały czas. Samotność znoszą ciężko, bo przez tysiąclecia hodowane były przecież po to, by dotrzymywać towarzystwa człowiekowi. Z tego względu nigdy nie powinieneś zostawiać Maltańczyka na dłużej samego. Nie będzie sprawiał raczej nigdzie problemu, jest bardzo nieskomplikowanym kompanem: gry, wycieczki, wspólne leniuchowanie – Maltańczyk zawsze emanują radością i dobrą energią, jeśli tylko ich zaufany człowiek znajduje się w pobliżu.

Jak utrzymać Maltańczyka w zdrowiu

Jak wszystkie psy małych ras, także i Maltańczyki są podatne na zwichnięcie rzepki. Najlepszą profilaktyką jest unikanie przybierania na wadze i regularny ruch, ponieważ wzmacnia i stabilizuje on mięśnie także wokół stawu kolanowego. Poza tym Maltańczyki mają tendencję do zapadania na cukrzycę oraz problemów z kanalikami łzowymi. Pilnuj, by sierść nigdy nie wchodziła Twojemu pupilowi do oczu, ponieważ często wywołuje to podrażnienia. Pielęgnuj oczy Maltańczyka najlepiej codziennie, przemywaj je specjalnymi preparatami. Przy bujnym futrze do utrzymania zdrowia należy także codzienne szczotkowanie, gdyż kołtuny szybko mogą doprowadzić do zapaleń znajdującej się pod nimi skóry oraz grzybicy skórnej. Zdrowy Maltańczyk dożywa 14 do 16 lat.

Do kogo Maltańczyk pasuje najlepiej?

Najlepiej, jeśli właścicielem Maltańczyka zostaje osoba, która lubi pieszczoty z psem, spacery i pielęgnację sierści. Te towarzyskie psy bardzo niechętnie zostają same, dlatego potrzebują właściciela, który poświęci im naprawdę dużo czasu oraz uwagi. Rasa nadaje się doskonale dla seniorów, którzy dużo czasu spędzają na powietrzu lub dla pracujących, którzy psa mogą zabrać do pracy ze sobą. Za sprawą niewielkich rozmiarów i ugodowego charakteru nie sprawia też problemów w podróży. Jeśli odpowiednio często zapewnia mu się możliwość ruchu, także w miejskim blokowisku będzie żyło mu się doskonale. Rasa ta nadaje się świetnie na pierwszego psa dla początkującego właściciela.

Chihuahua

Pieski tej najmniejszej rasy świata mają najsłynniejszych właścicieli na świecie oraz osiągają jedną z najdłuższych długości życia. Chihuahua noszone są w torebkach takich gwiazd, jak Madonna, Britney Spears czy Paris Hilton. Ten meksykański rasowy pies jest jednak czymś więcej niż tylko luksusowym pieskiem kanapowym.

Charakter

W stosunku do rozmiarów ciała, ego tego małego meksykańskiego pieska jest ogromne. Chihuahua chętnie znajduje się w centrum uwagi i często próbuje pozyskać sobie tę uwagę szczekaniem czy skomleniem, a nawet udając skaleczenie. Jest pewny siebie i odważny, co okazuje nawet wobec dużo większych od siebie psów. Ma tendencję do przeceniania swoich możliwości, jednak nie należy też nie doceniać jego inteligencji i temperamentu. Chihuahua chętnie pozwalają się rozpieszczać i adorować, jednak również przebywając poza wygodną torebką właścicielki są pełnowartościowymi psami, które bez trudu przebiegają długie odcinki i dobrze odnajdują się także w sportach dla psów. Ich inteligencja, empatia oraz naturalnie rozmiary czynią je – przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych – uznawanymi psami terapeutycznymi. Także jako psy stróżujące nie są wcale, dzięki swojej permanentnej koncentracji i uwadze, takie zupełnie bezużyteczne. Wbrew wizerunkowi wychuchanych, delikatnych piesków kanapowych są to zwierzęta przy dobrym chowie silne i odporne na choroby. Dożywają wieku nierzadko 16 i więcej lat. Wcale nie muszą być wszędzie noszone, chętnie samodzielnie buszują po kątach i zapoznają się z otoczeniem. Nawet jeśli przy kiepskiej pogodzie wolą zostać w mieszkaniu niż hasać po dworze, nie potrzebują od razu ciepłych kurtek, także i bez nich mogą bawić się przy niższych temperaturach czy na śniegu. Chihuahua są bardzo skore do zabaw, potrzebują ciągłego kontaktu z człowiekiem. Niechętnie oddalają się od swojego właściciela. W razie niebezpieczeństwa te małe pieski nie zawahają się także stanąć w jego obronie – nawet jeśli same naraziłyby się przez to na duże niebezpieczeństwo. Zasadniczo Chihuahua są otwarte i ufne wobec innych psów oraz nieznajomych ludzi. Nie przepadają natomiast za małymi dziećmi, które odciągają od nich należną im przecież uwagę dorosłych. Jednak w większej rodzinie z dziećmi w wieku wczesnoszkolnym czują się znacznie bardziej komfortowo.

Pudel duży

Pudel to znacznie więcej niż tylko wystylizowany i wyfryzowany piesek pasujący do modnej właścicielki, jak też jest najczęściej kojarzony. Naprawdę warto bardziej intensywnie przyjrzeć się tej zaskakującej rasie.

Charakter

Miłośnicy pudli często wypowiadają się o tej rasie, że jest najinteligentniejszą rasą na świecie. Nie są to słowa rzucone na wiatr, gdyż pudle faktycznie zaliczane są do psów o wyjątkowych zdolnościach umysłowych i w tresurze. Najbardziej znany sposób przedstawicieli tej rasy, pudel duży Munito II, występujący w XIX wieku w cyrkach i na jarmarkach, według podań potrafił nawet literować i liczyć! Czy takie przypadki dziś się zdarzają, trudno powiedzieć, jednak z całą pewnością pudle uczą się ponadprzeciętnie szybko i posiadają doskonałą pamięć. Na przykład, ten inteligentny czworonogów jest w stanie zapamiętać dokładnie nazwy swoich zabawek i poproszony przyniesie dokładnie ten przedmiot, o który chodzi.

Wygląd

Pudle bez wątpienia należą do najbardziej eleganckich i dumnych ras na świecie. Harmonijne proporcje, płynne ruchy i pokręcona lub wystylizowana szata nadają pudlowi dodatkowo majestatycznego charakteru. Sierść pudla jest miękka, wełnista i gęsta. Nie podlega okresowej wymianie i nieprzerwanie rośnie, dlatego też należy ją koniecznie regularnie strzyc. Jak fryzura będzie ostatecznie wyglądać, zależy głównie od kreatywności właściciela. Z natury pudle należą do psów długo- i szorstkowłosych.

Sposobów cięcia jest równie wiele, co wariantów umaszczenia sierści pudla – tak szerokiej gamy barwnej próżno szukać u jakiejkolwiek innej rasy: Spektrum sięga od czerni, przez srebra, szarości i biele po brązowy, płowy i morelowy. Każdy wariant umaszczenia powinien być przy tym tak równy, jak to tylko możliwe.

Hodowla i zdrowie

W hodowlanej historii rasy pudle występowały w najróżniejszych wielkościach i umaszczeniach, jednak zawsze cechować je powinny chęć do nauki, wierność i inteligencja. Jako pies rodzinny pudel nie musiał trudnić się łowiectwem, dlaczego też dziś pudle nie wykazują już ku temu szczególnych zdolności, a instynktu łowczego nie odczuwają praktycznie wcale. Jedyne co łączy dzisiejsze pudle z przeznaczeniem ich przodków to zamiłowanie do aportowania. W dzisiejszych hodowlach nacisk kładziony jest przede wszystkim na zdrowie i wydłużenie długości życia pudli. Jednakże niestety również u pudli odnotowuje się szereg typowych dla rasy chorób dziedzicznych, których częstotliwość występowania potęguje fakt, że niektórzy hodowcy przy wyborze osobników do rozrodu stawiają na pierwszym miejscu ich wygląd zamiast kondycji zdrowotnej. Do najczęściej dziedziczonych przez pudle chorób należą choroby stawów oraz schorzenia oczu, na przykład postępujący zanik siatkówki lub jaskra – obie mogą doprowadzić do utraty wzroku.

W ostatnich latach ryzyko dziedziczenia wyżej wymienionych problemów dzięki bardziej odpowiedzialnym decyzjom hodowców na szczęście znacznie zmalało. Tym ważniejsze jest więc, by kupować rasowe pudle wyłącznie od zrzeszonych, profesjonalnych hodowców. Jeśli interesujesz się zakupem szczenięcia rasy pudel, koniecznie dowiedz się wszystkiego o upatrzonej hodowli, warunkach, jakie w niej panują i przeprowadzanych kontrolach zdrowotnych. Profesjonalni hodowcy stosują się do standardów rasy i są członkami związku hodowców. Mają na uwadze nie tylko zdrowie szczeniąt, ale także ich rodziców i bliskich krewnych, gdyż przecież kondycja zdrowotna przodków odbija się na zdrowiu potomków. Inną wskazówką kompetencji hodowcy jest cena szczeniaczków, która za pudla królewskiego powinna wynosić od 3500 do 5000 zł. Sprzedawców oferujących „okazyjne ceny” unikaj! Nierzadko oszczędność taką przypłacić trzeba potem wydatkami na wizyty u lekarzy weterynarii, nie wspominając już o cierpieniu zwierzęcia.

Shiba Inu

Pluszowe futro i poręczny rozmiar sprawiają, że Shiba Inu wydaje się atrakcyjnym kompanem dla wielu miłośników psów. Jednak współżycie z Shibą wymaga dużej wiedzy o wychowaniu i tresurze psów, a także dużej ilości wspólnej aktywności fizycznej.

Charakterny i mądry

Shiba Inu to łebski pies: Jest pewny siebie, niezależny i nie lubi się podporządkowywać. Do tych cech dochodzą jeszcze wykształcony zmysł przywiązania do swojego terytorium, zamiłowanie do łowów oraz zasadnicza nieufność wobec obcych – zarówno do ludzi, jak i zwierząt. Shiba Inu to dobry pies stróżujący, nie ma tendencji do nieuzasadnionego szczekania. Jeśli od szczenięcia jest odpowiednio przyuczany, doskonale potrafi się później przystosować do życia w grupie. Zakładając, że będzie przyzwyczajany, zaprzyjaźni się także z innymi zwierzętami domowymi, najlepiej należącymi do rodziny. Komu udało zaskarbić sobie przyjaźń Shiby, może być pewien, że zyskał lojalnego przyjaciela o żywotnym i życzliwym usposobieniu. Zajęty czymś Shiba jest spokojny i powolny, jednak przy tym niezwykle uważny.

Wychowanie: Know-how

Czy jesteś typem przywódcy? Jeśli tak, to doskonale nadajesz się, by wychować psa tej rasy. Ten niezależny czworonóg nie wykazuje powiem najmniejszej chęci, by słuchać próśb i sam siebie postrzega jako najlepszego przywódcę – chyba że potrafisz mu udowodnić, że ostatnie słowo należy do Ciebie, nie do niego. Wychowanie Shiby wymaga zrozumienia, dużej wiedzy i świadomości, delikatnej lecz także zdecydowanej konsekwencji oraz co ważne, naprawdę sporych pokładów cierpliwości. Niepewność, niekonsekwencja lub przesadnie surowe traktowanie – wszystko to Shiba Inu wychwyci bez pudła, zacznie stawiać opór i nie będzie chciał się podporządkowywać. W ten sposób objawia się wrodzona chęć dominacji tych zwierząt. Jeśli jednak jesteś w stanie sprostać wysokim wymaganiom tej rasy oraz jasno i konsekwentnie prowadzić Shibę, nie powinno być więcej problemów. Szczególnie ważna w wychowaniu tej rasy jest intensywna socjalizacja w okresie szczenięcym i wczesnej dorosłości, by dorosłe psy nie miały później poważnych problemów ze znoszeniem innych osobników. Puszczenie Shiby Inu wolno nie zawsze jest najlepszym pomysłem, a to ze względu na ich silnie wykształcony instynkt łowczy – może się zdarzyć, że pies nie zareaguje na nawoływania, u psów tej rasy posłuch wymaga ciężkiego treningu.

Czas na świeżym powietrzu

Łono natury przy każdej pogodzie – długie spacery to ulubione zajęcie japońskiego Shiby. Także w czasie deszczu chętnie wychodzą na zewnątrz. Dorosłe osobniki mogą stać się wspaniałymi towarzyszami do joggingu lub jazdy rowerem. Pamiętaj jednak, żeby stopniowo budować kondycję tego czworonoga, weź także pod uwagę jego instynkt łowcy. Shiba Inu będzie wykonywał jedynie te zadania, które z jego punktu widzenia są sensowne, dlatego na przykład zwykłe aportowanie to zdecydowanie mało interesujące dla niego zajęcie. Niektórych przedstawicieli rasy może natomiast zainteresować sport, na przykład agility – najlepiej sprawdź razem ze swoim Shibą, co obojgu Wam sprawia największą radość!

Buldog angielski

Buldog angielski to krępy, przysadzisty, niezwykle mocno zbudowany krótkowłosy pies o dużej, szerokiej głowie z bardzo skróconą kufą. Zrównoważony, wyrozumiały wobec dzieci, pogodny pies o średnim temperamencie.

Dla kogo ta rasa

Buldog angielski to pies dla konesera – wymagający i nieprzeciętny. Nie jest trudny w wychowaniu, ale potrzebuje konsekwentnego, łagodnego traktowania i odpowiednich warunków do życia. Zazwyczaj wzbudza skrajne emocje – jedni go uwielbiają, dla innych jest dziwnym stworzeniem.

Zdrowie

Buldog angielski jest rasą trudną w hodowli. Jeśli chcemy mieć zdrowego i sprawnego psa, powinniśmy wziąć szczeniaka ze sprawdzonego źródła. Z powodu krótkiej kufy przedstawiciel tej rasy jest mało odporny na wysokie temperatury. Latem należy chronić go przed przegrzaniem, zapewniając chłodne miejsce do odpoczynku i stały dostęp do wody. Dłuższe spacery najlepiej odbywać wcześnie rano lub wieczorem.

Nie przeszkadzają mu za to niskie temperatury i nawet podczas dużych mrozów chętnie wychodzi na zewnątrz. Trzeba jednak pamiętać, że nie nadaje się na psa podwórzowego – utrzymanie go w dobrym zdrowiu i zapewnienie odpowiedniej higieny wymaga, aby wiódł życie domowego pupila.

Pielęgnacja

Buldog angielski zwykle linieje trzy razy w roku, choć niewielkie ilości sierści gubi praktycznie przez cały czas. Częstotliwość i intensywność wymiany okrywy włosowej w dużym stopniu zależą od sposobu żywienia i pielęgnacji. Sierść jest krótka i twarda, łatwo się wbija w tapicerkę czy dywan i dosyć trudno ją stamtąd usunąć.

Owczarek niemiecki

Owczarek niemiecki to najbardziej popularna rasa użytkowa na świecie, wszak za sprawą niezwykłej inteligencji i przyjaznej natury tych wszechstronnych psów nadają się one także doskonale do życia z ludzką rodziną.

MOPS

Mops jest psem wesołym i towarzyskim. Nie wymaga od właściciela wielkiego doświadczenia ani poświęcania dużej ilości czasu na spacery. Mops szczególnymi względami obdarza wybraną osobę w rodzinie i towarzyszy jej na każdym kroku.

Charakter

Od swego pojawienia się mops wzbudzał skrajne uczucia – jedni go podziwiali, inni uważali za wybryk natury. Choć ma zatroskany wyraz pyska, jest psem pogodnym i pełnym życia. Niech nas też nie zwiedzie jego przysadzista sylwetka – to zwierzak obdarzony sporym temperamentem.

Mops szczególnymi względami obdarza wybraną osobę w rodzinie i towarzyszy jej na każdym kroku. Nie przeszkadza to jednak w tym, by był serdeczny również wobec pozostałych domowników. Nie lubi samotności i braku zainteresowania – potrafi okazać, że nie poświęca mu się wystarczająco dużo uwagi. Łagodny i cierpliwy, będzie doskonałym przyjacielem nawet dla kilkuletnich dzieci – muszą się one jednak nauczyć odpowiednio z nim obchodzić.

Zdrowie

W tej rasie nie występują większe problemy zdrowotne, jeśli właściciele odpowiednio dbają o psy. Czasami zdarzają się choroby serca i problemy z układem oddechowym. Przypadłością są też płytko osadzone siekacze i skłonność do odkładania się kamienia nazębnego. Dlatego mopsom powinno się podawać specjalne gryzaki lub od szczeniaka przyzwyczajać do mycia zębów pastą i szczoteczką. Z rzadka mogą wystąpić problemy z wypadającą rzepką i dysplazją stawów biodrowych. Trzeba też zwracać uwagę na duże oczy, które łatwo uszkodzić lub podrażnić.

Mops jest średnio odporny na warunki atmosferyczne. Ze względu na silnie skrócony pysk może źle znosić upały – latem lepiej więc ograniczyć spacery w pełnym słońcu oraz zapewnić mu zacienione miejsce do odpoczynku i dostęp do wody. Nie szkodzą mu niskie temperatury, choć nie przepada za deszczem i wilgocią. Zimą starszym psom można zakładać ubranka.

Pielęgnacja

Mopsy gubią sierść właściwie przez cały rok – szczególnie intensywnie na wiosnę. Psy z bardzo krótką szatą linieją rzadziej, a te z trochę dłuższą – częściej. Wypadający włos nie ma jednak tendencji do wbijania się w podłoże i łatwo można go sprzątnąć.

Psa tej rasy należy czesać kilka razy w tygodniu. Do pielęgnacji sierści po zimie używamy metalowego gęstego grzebienia lub zgrzebła. Na co dzień wystarczy twarda szczotka z końskiego włosia lub gumowa rękawica. Można też przecierać podopiecznego bawełnianym ręcznikiem lub kawałkiem irchy. Kąpiemy go w miarę potrzeby w szamponie dla psów krótkowłosych o jasnej lub białej maści.

Fałdę przy nosie trzeba przecierać co drugi dzień specjalnym płynem, by nie rozwinął się w tym miejscu stan zapalny. Również uszy należy systematycznie kontrolować. Mops nie wymaga pracochłonnego przygotowania do wystawy – powinien być wykąpany oraz mieć przycięte wystające włoski na ogonie i na portkach.

Od szczeniaka trzeba go uczyć pozycji wystawowej, przyzwyczajać do pokazywania zębów i stania nieruchomo na stole (na nim są ustawiane małe psy podczas wystawy).

Szpic Miniaturowy (Pomeranian)

Szpic miniaturowy jest drobnym, przyjaznym psem o wyrazistym charakterze. Wygląda jak miniaturowy lis. Jego sierść składa się z warstwy okrywowej o długim, odstającym włosie oraz z gęstego podszerstka. Z tego powodu szpic miniaturowy przypomina wyglądem puszystą kulkę. Miewa różne atrakcyjne umaszczenie - szczegóły określa wzorzec rasy.

Charakter

Szpice miniaturowe są psami pełnymi energii i bardzo lojalnymi wobec domowników. Uwielbiają być noszone, ale nie należy z tym przesadzać, bo powinny też stać na własnych nogach! Są bardzo głośne, więc świetnie sprawdzają się jako psy stróżujące. Mają łagodną, serdeczną naturę. Trzeba na nie uważać, zwłaszcza przy młodszych dzieciach, bo są dość delikatne i zdarzają im się złamania kończyn.

Zdrowie

Jak wiele małych psów, szpice miniaturowe mogą cierpieć na tymczasowe wypadanie rzepek kolanowych (zwichnięcie rzepki). Inne często występujące problemy to schorzenia oczu, wypadanie włosów i problemy z tchawicą, wywołujące kaszel.

Ruch

Szpice miniaturowe nie wymagają dużej ilości ruchu. Wystarczą im krótkie spacery lub bieganie z właścicielami po podwórku. Są jednak zdolne do pokonywania dużych odległości i wcale łatwo się nie męczą!

Żywienie

Psy miniaturki mają szybki metabolizm, spalają energię w krótkim czasie i potrzebują jeść często, ale mało. Karma dla małych ras zawiera odpowiednią ilość składników odżywczych i została podzielona na małe kawałki, dostosowane do ich niewielkiego pyska. To zachęca do gryzienia i wspomaga trawienie.

Pielęgnacja

U dorastających psów wymagana jest bardziej intensywna pielęgnacja. Później wystarczy zająć się sierścią kilka razy w tygodniu. Należy regularnie sprawdzać stan podszerstka, żeby uniknąć jego zmierzwienia. Nie powinno się używać zbyt drobnego grzebienia, który może uszkodzić podszerstek. Sierść należy porządnie przeczesać grzebieniem, a potem lekko wyszczotkować. Od czasu do czasu przyda się strzyżenie okolic łap.

Labrador Retriever

Łatwy do ułożenia, przyjazny dla ludzi i wytrzymały: Średniej wielkości Labrador Retriever to uwielbiany pies rodzinny, który jako dawny pies pracujący lubi fizyczne i umysłowe wyzwania.

Hodowla i zdrowie

Nawet jeśli dziś Labrador Retriever jest w pierwszej linii psem rodzinnym, wciąż odznacza się on chęcią do pracy i naturalnym zmysłem do aportowania. Zdecydowana większość hodowców zrzeszonych w związkach stawia na hodowlę zgodną ze standardem FCI – zdrowego, zrównoważonego, silnego i aktywnego fizycznie psa. Jeśli zdecydujesz się na przygarnięcie Labradora jako psa rodzinnego, nie zapominaj, że jest on wciąż psem użytkowym i wymaga adekwatnych, zróżnicowanych zadań fizycznych i umysłowych. Wiele związków hodowlanych posiada i udostępnia hodowcom i właścicielom bogato wyposażone place treningowe dla psów.

Wychowanie

Podobnie nieskomplikowane jak pielęgnacja Labradora, okazuje się być zazwyczaj jego wychowanie. Ten przyjacielski, przepadający za ludźmi czworonóg nadaje się doskonale do wychowywania przez właścicieli bez doświadczenia. Jednak w wychowaniu Labradora też obowiązuje kilka podstawowych zasad.

Dużo miejsca, dużo ruchu

Labrador jest z natury psem pracującym i użytkowym, z tego względu potrzebuje dużej ilości ruchu oraz wystarczającej ilości zajęć, dzięki którym będzie mógł dać upust swojej wrodzonej potrzebie aportowania. Dom z ogrodem, w którym ten aktywny pies będzie mógł cieszyć się wystarczającą ilością miejsca, w zasadzie powinien stanowić wymóg do trzymania Labradora. Labrador powinien codziennie mieć zagwarantowaną sposobność do „wyżycia się” – kilka krótkich spacerów nie wystarczy. Sporty dla psów, takie jak Obedience czy Dog Dancing, szkolenia na psy śledcze czy polowania, nadają się doskonale, by fizycznie i umysłowo zaangażować Labradora. By uczynić codzienne spacery nieco bardziej atrakcyjnymi, możesz w ich trakcie bawić się z psem w aportowanie lub szukanie np. przysmaków. Szczęśliwszym uczynisz psa tej kochającej wodę rasy naturalnie także wtedy, kiedy pozwolisz mu na kąpiel w stawie czy strumyku.

   HUSKY SYBERYJSKI

Intensywnie niebieskie oczy i charakterystyczna sierść dla wielu są rozpoznawalnymi natychmiast cechami wyglądu psa rasy Husky i przywodzą na myśl zimowe krajobrazy i sanie z psimi zaprzęgami. Coraz częściej ta północna rasa spaceruje jednak także po południowych obszarach, a nawet zdaje się odnajdować dobrze w miastach. Dowiedz się, co należy uwzględnić w utrzymaniu tego czworonoga.

Hodowla: zwycięzca na śniegi i mrozy

Mówiąc o historii Huskies należy odnieść się od ich syberyjskich przodków. Byli oni nieodzownymi kompanami ówczesnych tamtejszych ludów koczowniczych. Te wytrzymałe i odporne na mróz zwierzęta zyskały popularność w roku 1909, kiedy to pochodzący z Syberii sprzedawca futer William Goosak wziął ze swoimi psami udział w wyścigach psich zaprzęgów „All Alaska Sweepstakes“. Prawdopodobnie został wyśmiany ze względu na wielkość swoich psów w porównaniu do znanych Alaskan Malamutes, jednak po 408 km wymagającego wyścigu nastawienie widzów musiało ulec zmianie: Jego zaprzęg dotarł do mety jako trzeci. W kolejnych latach psy syberyjskiego pochodzenia również zajmowały czołowe miejsca, dlatego też zainicjowano ich pierwszą oficjalną hodowlę. Norweg Leonhard Seppala założył ją na Alasce „pożyczając“ psy od Williama Goosaka.

Hodowla: zwycięzca na śniegi i mrozy

Mówiąc o historii Huskies należy odnieść się od ich syberyjskich przodków. Byli oni nieodzownymi kompanami ówczesnych tamtejszych ludów koczowniczych. Te wytrzymałe i odporne na mróz zwierzęta zyskały popularność w roku 1909, kiedy to pochodzący z Syberii sprzedawca futer William Goosak wziął ze swoimi psami udział w wyścigach psich zaprzęgów „All Alaska Sweepstakes“. Prawdopodobnie został wyśmiany ze względu na wielkość swoich psów w porównaniu do znanych Alaskan Malamutes, jednak po 408 km wymagającego wyścigu nastawienie widzów musiało ulec zmianie: Jego zaprzęg dotarł do mety jako trzeci. W kolejnych latach psy syberyjskiego pochodzenia również zajmowały czołowe miejsca, dlatego też zainicjowano ich pierwszą oficjalną hodowlę. Norweg Leonhard Seppala założył ją na Alasce „pożyczając“ psy od Williama Goosaka.

Czy Husky będzie do mnie pasował?

Piękny wygląd oraz żywotna, przyjacielska natura syberyjskiego Husky’ego sprawia, że rasa ta ma wielu fanów. Jednakże każdy z nich powinien przed przygarnięciem Husky’ego zadać sobie pytanie, czy sprosta wymaganiom rasy. Huskies przystosowane są do życia w mroźnym klimacie i czują się najlepiej w temperaturach, podczas których właściciele zakładają już czapki i rękawiczki. Jeśli szukasz kompana, który zimą będzie najchętniej siedział przy rozpalonym kominku, a latem hasał w upale, przemyśl raczej przygarnięcie innej rasy. Husky nie jest także psem, który nadawałby się do życia w regionach nieustannie ciepłych. Psy zaprzęgowe są wytrawnymi biegaczami – należy o tym pamiętać niezależnie od przeznaczenia psa, zwłaszcza w wychowaniu psów rodzinnych. Dorosły pies chętnie pobiegnie na przykład za Twoim rowerem, doceni długie i intensywne spacery lub jogging – zwłaszcza w chłodniejsze dni. Kto mimo pierwszych jesiennych słot chętnie wychodzi na zewnątrz, dzieli z pewnością z Husky’m już choć jedno hobby. Miłośnicy kotów, którzy chcą przygarnąć Husky’ego powinni socjalizować go z kotem od szczenięcia – dorosłe osobniki ze względu na instynkt łowczy w kocie dostrzegą najczęściej jedynie potencjalną zdobycz. Optymalny do trzymania psa rasy Husky będzie dom lub mieszkanie z dużym z ogrodem, gdzie pomiędzy spacerami pies będzie mógł się wyszaleć. Miłośników zadbanych trawników lojalnie ostrzegamy, że wiele Husky’ich lubi kopać w ziemi, dlatego przed przygarnięciem psa tej rasy będą musieli oni zadać sobie pytanie o swoje priorytety.